As I was trying to unwind (gee, it’s finals week), a particular show on TV caught my attention. It was on Discovery Channel Home & Health (one of my faves nowadays) and it was entitled “14 Children and still pregnant!” or something like that. Then I said, “What in the world!?” …and decided that I have to know what in the world of this family was really happening. I put down the remote and finished the show, so there it is, a happy family with fourteen kids plus no.15 on the way… SPELL INCREDIBLE. And here’s the greatest thing about it: They’re not in chaos!!! They are so organized, soo… phew – good people! Well, they’re Christians, just like me, so they’ve given me an idea on how to manage my family in the near future (I’m so excited haha) regardless of how many kids my future husband and I could make. I’ve always wanted a quiet home, so I told myself that I would have 3 kids at most. But upon seeing this show, oh wow, I’m thinking of having as many as God wanted me to have.
Jim Bob and his wife, (forgot the name, sorry, they’re just too many!) were asked questions like how do they do it, manage and provide, like, financially support each child’s needs? And who would have guessed their answer… They don’t loan, or borrow money unless it’s very, very important at the time. If they don’t have the money, they don’t buy. They save. They don’t have debts!!! Wow! Talk about stress-free life. Financially, they’re very much okay. They have a pantry filled (and when I say it’s filled, IT IS FILLED) with food and all the other stuffs that they need. They eat more than three times a day, but they’re healthy and not overweight. Mommy looked so pretty with that long curly brown hair, and she doesn’t look like one who has 14 children and 1 on-board! She’s like some Victorian/Helenistic type of woman. Daddy’s soooo… neat. =D And good-looking too. They all are! Especially the little ones, so adorable! I’m sorry, but I’m just so amazed by them. ;)
They have a huge chart and some checklists pasted on the wall. Mommy said that it was their “master schedule”. It consists of their daily activities or chores and the ‘buddies’ who are assigned to accomplish them. She also admitted that it’s just impossible to finish everything that they’ve written there for the day. But at least they have a goal for each day, something to remind or tell them where they’re going. So they’re days are always ended with thanksgiving and contentment and satisfaction. Isn’t that genius?
Okay, so let’s talk about the kids. They have two sets of twins, and the girls are outnumbered. Their eldest is a boy, same as the youngest (that’s no.15 – yep, during the show, Mommy gave birth to no. 15, so the viewers all around the world witnessed his first cry! It was even mentioned that this baby boy would be the ‘most hugged’ baby of all. Yea, we get it!) Mommy and Daddy thought of the “buddy system” so they wouldn’t have to worry for each one. Plus, everyone gets Mommy and Daddy’s attention (it may not be their whole attention -- of course, that wouldn’t be possible, but at least everyone gets to be Mommy or Daddy’s ‘buddy’ once in a while!). They’ve got different personalities; extroverts and introverts and those that are kind of in between. From the eldest to the youngest at the time of the interview (that means it was still no. 14), Mommy was asked to describe each child. There are some who are born leaders, some who are just quiet, the sweetest, the comedian, the giver, the little angel, etc. They are home-schooled (and everyone’s loving it, even Mommy, they’re teacher) and each child is REQUIRED to learn two instruments, the piano and the violin. They have their music time, and everyone gets to practice (and for the older ones, to teach) how the instruments are played. Even the youngest gets to play too! But he isn’t allowed to have his own instrument yet, so he has to practice holding the violin properly and how to glide the bow for the meantime.
Everything seem so perfect (for me they’re the ideal family), but as the saying goes, “Nobody/Nothing is perfect”. They have a little problem. Bathroom. They’re living in a house with only two bathrooms, so you get the picture. Still, this little problem led to another amazing thing. They will be moving to a very big, nice house very,very soon! And the amazing part? Except for some visits and advices from friends, Mommy, Daddy and all the rest are the ones building it! SPELL COOL. This is indeed the coolest story I’ve ever known this week, and maybe for the rest of my life. Who knows, I might be able to outdo the record! Ahaha. Just wanted to be featured. Anyway, I’m always on the look for interesting things and stories, so keep reading and posting, too. Ciao!
Friday, October 10, 2008
"KANYA-KANYANG RIZAL"
Kapag tinatanong ako noon kung sino si Rizal para sa akin, ang sagot ko – pambansang bayani – wala ng iba. Iyon naman talaga ang itinuturo sa atin sa paaralan, hindi ba? Pagdating ko ng kolehiyo, narinig ko ang asignaturang PI 100. Tinanong ko sa iilan kung tungkol saan ang PI 100 na ito. Ang sabi nila, “Maganda ‘yun! ‘Yung mga itinuro sa atin noong elementary at hayskul tungkol kay Rizal, naku, walang-wala kapag nag-PI 100 ka na! Makikilala mo ang tunay na Jose Rizal!” Eh … sino nga ba ang tunay na Jose Rizal?
May kanya-kanya tayong Jose Rizal, ‘yan ang sagot ko. Nakuha ko ang linyang ito sa pelikula na pinamagatang “Bayaning 3rd World”. Ang pelikulang ito ay patungkol sa isang direktor at isang scriptwriter na gumagawa ng isang pelikula sa buhay ni Rizal. Binalikan nila ang mga kontrobersiya at isa-isa nilang “kinausap” ang mga taong may kaugnayan sa mga usaping ito, kabilang na ang mga kapatid ni Rizal, at siyempre, si Rizal mismo. Binusisi ang mga kontrobersiyang ito, gaya ng Retraction Letter, ang pagpapakasal (o hindi) nina Joe at Josephine, at ang pagkakadawit ng pangalan ni Rizal sa pagbuo ng samahang-pangrebolusyon. Isa-isa ring lumabas ang mga pangalang Josephine Bracken, Padre Balaguer, ang ina niyang si Donya Lolay (o si Donya Teodora Alonzo, dahil hindi naman daw niya ako kaano-ano) at ang mga kapatid niyang sina Trinidad, Narcisa, at Paciano. Sa mga pag-uusap na iyon sa pelikula, napansin kong wala pa ring nabuong iisang sagot, kung hindi ay nagbigay ito ng kapangyarihan sa mga manunuod para maghusga ayon sa kanilang pagkakaintindi. Nag-iwan ito ng maraming katanungan na ikaw lamang din sa sarili mo ang makakasagot.
Kanya-kanyang Jose Rizal…
Si Rizal…naninigarilyo?
“Ang Rizal na kilala namin ay hindi naninigarilyo!”- ika ni Ricky Davao sa pelikulang “Bayaning 3rd World”. Sigurado nga ba tayong si Rizal ay hindi naninigarilyo? At ano naman kung naninigarilyo siya? O kaya naman ay nagtatabako? Sino ang nagsabi na ang isang bayani ay hindi dapat naninigarilyo? Hanga ako sa sagot ni Rizal sa tanong na ito ni Ricky Davao. “Ilang taon niyo na akong pinag-aaralan ngunit hanggang ngayon ay hindi ninyo pa rin ako kilala!” Kahit sino pa siguro na matalinong tao diyan ay hindi kailanman maipapaliwanag o maipapakilala ang tunay na Jose Rizal dahil kung may isang tao man na tanging makapagsasabi nito ay walang iba kung hindi si Jose Rizal. Sa panahon ngayon, marami nang nailathala na mga akda patungkol sa pagkatao (o pagkabayani) ni Rizal, at nahahati ang mga iyon sa dalawa: depende kung ang manunulat ba nito ay panig kay Rizal o hindi. Sa aming mga babasahin sa PI 100, marami sa mga ito ang halata kung sino nga ba sa mga manunulat ang mga Rizalista (o panig kay Jose Rizal) at kung sino naman ang mga hindi. Para sa mga Rizalista, pilit na pinapabango ang kanyang pangalan sa kanilang mga salita, at pawang ipinapakita na si Rizal ay masyadong magaling para makagawa ng pagkakamali. Kung kaya’t hindi na ako magtataka kung ang ibang tao ay maging Rizalista na rin sa kadahilanang hindi sila marunong pumili at magtanong kung ang kanilang nababasa ay patas na pagtingin. Laking pasalamat ko na lamang na itinuturo sa unibersidad ang pagkilatis sa mga bagay-bagay, na huwag kaagad maniniwala sa mga nababasa kahit gaano pa man kagagaling ang mga pagkakalapat ng mga salita, na maging kritikal. Ngunit kung minsan nga ay nasusobrahan. Malamang ay magkaroon din ng mga taong ayaw kay Rizal, at maaring sa parehong kadahilanan din. Mahirap makilala ang taong patay na. Puro kuro-kuro at mga hula na lamang. Puro pag-aaral na may mga katanungan at butas pa rin.
Kanya-kanyang Rizal…
Si Rizal, ang taong naka-ukit sa piso.
Si Rizal, ang lalaking istatwa sa Luneta.
Si Rizal, ang pangalang ibinigay sa iilang lugar, kalye, at pati na rin sa mga punerarya.
Naaalala ko nung mga unang linggo ng aming semestre, inatasan kami na kumuha ng mga panayam sa mga iba’t-ibang uri ng tao upang tanungin kung sino si Rizal para sa kanila. Ang iba’y nagsabi na siya ay bayani, at ang iba naman ay mas malala pa ang sagot sa aking nabanggit sa itaas.
Isang bayani.
Ano nga ba ang “bayani”? Dahil nga lang ba namatay si Rizal kaya siya tinawag na bayani? Kaya siya pinag-aaralan ngayon? E paano nga ba kung hindi namatay si Rizal? Siya pa kaya ang tinanghal na pambansang bayani? Sa pelikula, “nakapanayam” ng scripwriter si Paciano, at isa ito sa mga nagustuhan ko na pahayag niya: “Ang isang bansang nangangailangan ng bayani ay hindi kailangang pagbuwisan ng buhay.” Hindi dahil sa binaril siya kaya siya naging bayani. OO, hinanap nga ni Rizal ang kamatayan, pero hindi para maging isang bayani. Malinaw niya pang ipinagbilin na ayaw niya na magkaroon ng anibersaryo o kahit ano pang pag-gunita. Pero anong nangyari? Paumanhin, Ginoong Pepe, ngunit para sa akin, patay ka man o buhay, may anibersaryo o wala, ikaw pa rin ang pambansang bayani.
Kanya-kanyang Jose Rizal…
Ngayon, ibabahagi ko sa papel na ito kung sino si Rizal para sa akin. Kagaya ng aking nabanggit, si Rizal ang pambansang bayani. Nabuo ang sagot na ito sa dalawang paraan. Una, dahil ito nga ang nabuong pagkakakilala ko sa kanya dahil na rin sa mga sinabi ng aking mga guro at magulang noong elementarya at hayskul. At pangalawa, dahil sa malalim at masaya naming pagdidiskusyon sa asignaturang PI 100 – JR sa klase ni Sir Isko. Para sa akin, ang isang bayani ay siyang may tunay na pagmamahal sa bayan. Naniniwala akong sapat na ang pagmamahal na iyan para tawagin kang isang bayani, dahil ang pagmamahal na iyan ang magbibigay sa iyo ng lakas para lumaban kung naaapi, tumayo kung madapa man sa mga pagkakamali, gumabay sa iyo kung paano maipapakita sa iba lalo na sa mga dayuhan ang pagmamahal na iyan, at magtutulak sa iyo na lalong pag-ingatan at mapanatili ang kabutihan at pagmamahal na mayroon ka sa susunod na henerasyon. Ngunit, ang pagiging bayani ay hindi katumbas ng pagiging isang diyos. Si Pepe ay tao. Hindi perpekto at walang mahika. Nagkakamali at may damdamin. Ang isang salitang binitawan, kapag inalis mo sa konteksto, ay magkakaroon ng ibang kahulugan. Kung kaya’t ang mga salitang binitawan ni Rizal, kabilang na ang mga nobela at iba pang mga akda niya, ay magkakaroon ng iba’t ibang mga kahulugan base sa mga interpretasyon ng mga taong bumabasa sa kanya, lalo na kung hindi mo pag-aaralan o babalikan ang konteksto na pinanggalingan ni Rizal. At ang mga interpretasyon na ito ay maaring tanggapin at paniwalaan ng publiko, ng mga mambabasa, ng mga makakarinig, ng bawat Pilipino, lalo na kung mahusay at kilalang tao ang magbibigay ng interpretasyon na ito. Bakit? Dahil wala na naman si Rizal para bigyang linaw at paliwanag ang kanyang sarili. Mas malala pa nito, si Rizal ay patay na at nangangahulugan lamang na wala ng pag-asa na maipaglaban pa ang sarili sa mga tumutuligsa at mga naninira sa kanya; mga taong inilalagay si Rizal sa maling konteksto.
Ang depinisyon ko ng bayani ang siya na ring susuporta sa aking paniniwala na ang mga bayani ay hindi lamang sila na ating nakikita sa mga libro ng kasaysayan o iyong mga larawan na nakikita natin na nakasabit sa munisipyo o sa pera. Siya na may pagmamahal sa bayan ay isang bayani, at mas lalong hindi mo kailangang mamatay para tanghaling bayani. Mag-aaral ka man o propesyunal, may trabaho o wala, kung ikaw sa sarili mo ay alam mong kaya mong ipaglaban ang sarili mong bansa at naglalayon kang maging ehemplo sa kapwa mo Pilipino, saludo ako sa iyo, bayani! At salamat kay Rizal, na siyang naging pangunahing ehemplo sa atin. Tama nga ang sinabi nila… Talagang mag-iiba ang pagkakakilala mo kay Jose Rizal kapag napag-aralan mo ang buhay niya sa asignaturang PI 100. Mas nabigyang linaw sa akin ang kahulugan ng salitang “bayani”, naturuan ako na magmahal sa bayan kahit sa mga simpleng pamamaraan, nakilala ko si Jose Rizal sa ibang perspektibo at angulo, at napagtanto ko na siya
ay tao… nangarap, nagtagumpay, naghirap, at malamang ay may mga pagkakamali. Ito ay aking opinyon lamang. Sa huli ay kanya-kanya pa rin naman tayong Jose Rizal.
(REFLECTION PAPER KO SA PI 100.. HEHE THANKS SIR ISKO!)
May kanya-kanya tayong Jose Rizal, ‘yan ang sagot ko. Nakuha ko ang linyang ito sa pelikula na pinamagatang “Bayaning 3rd World”. Ang pelikulang ito ay patungkol sa isang direktor at isang scriptwriter na gumagawa ng isang pelikula sa buhay ni Rizal. Binalikan nila ang mga kontrobersiya at isa-isa nilang “kinausap” ang mga taong may kaugnayan sa mga usaping ito, kabilang na ang mga kapatid ni Rizal, at siyempre, si Rizal mismo. Binusisi ang mga kontrobersiyang ito, gaya ng Retraction Letter, ang pagpapakasal (o hindi) nina Joe at Josephine, at ang pagkakadawit ng pangalan ni Rizal sa pagbuo ng samahang-pangrebolusyon. Isa-isa ring lumabas ang mga pangalang Josephine Bracken, Padre Balaguer, ang ina niyang si Donya Lolay (o si Donya Teodora Alonzo, dahil hindi naman daw niya ako kaano-ano) at ang mga kapatid niyang sina Trinidad, Narcisa, at Paciano. Sa mga pag-uusap na iyon sa pelikula, napansin kong wala pa ring nabuong iisang sagot, kung hindi ay nagbigay ito ng kapangyarihan sa mga manunuod para maghusga ayon sa kanilang pagkakaintindi. Nag-iwan ito ng maraming katanungan na ikaw lamang din sa sarili mo ang makakasagot.
Kanya-kanyang Jose Rizal…
Si Rizal…naninigarilyo?
“Ang Rizal na kilala namin ay hindi naninigarilyo!”- ika ni Ricky Davao sa pelikulang “Bayaning 3rd World”. Sigurado nga ba tayong si Rizal ay hindi naninigarilyo? At ano naman kung naninigarilyo siya? O kaya naman ay nagtatabako? Sino ang nagsabi na ang isang bayani ay hindi dapat naninigarilyo? Hanga ako sa sagot ni Rizal sa tanong na ito ni Ricky Davao. “Ilang taon niyo na akong pinag-aaralan ngunit hanggang ngayon ay hindi ninyo pa rin ako kilala!” Kahit sino pa siguro na matalinong tao diyan ay hindi kailanman maipapaliwanag o maipapakilala ang tunay na Jose Rizal dahil kung may isang tao man na tanging makapagsasabi nito ay walang iba kung hindi si Jose Rizal. Sa panahon ngayon, marami nang nailathala na mga akda patungkol sa pagkatao (o pagkabayani) ni Rizal, at nahahati ang mga iyon sa dalawa: depende kung ang manunulat ba nito ay panig kay Rizal o hindi. Sa aming mga babasahin sa PI 100, marami sa mga ito ang halata kung sino nga ba sa mga manunulat ang mga Rizalista (o panig kay Jose Rizal) at kung sino naman ang mga hindi. Para sa mga Rizalista, pilit na pinapabango ang kanyang pangalan sa kanilang mga salita, at pawang ipinapakita na si Rizal ay masyadong magaling para makagawa ng pagkakamali. Kung kaya’t hindi na ako magtataka kung ang ibang tao ay maging Rizalista na rin sa kadahilanang hindi sila marunong pumili at magtanong kung ang kanilang nababasa ay patas na pagtingin. Laking pasalamat ko na lamang na itinuturo sa unibersidad ang pagkilatis sa mga bagay-bagay, na huwag kaagad maniniwala sa mga nababasa kahit gaano pa man kagagaling ang mga pagkakalapat ng mga salita, na maging kritikal. Ngunit kung minsan nga ay nasusobrahan. Malamang ay magkaroon din ng mga taong ayaw kay Rizal, at maaring sa parehong kadahilanan din. Mahirap makilala ang taong patay na. Puro kuro-kuro at mga hula na lamang. Puro pag-aaral na may mga katanungan at butas pa rin.
Kanya-kanyang Rizal…
Si Rizal, ang taong naka-ukit sa piso.
Si Rizal, ang lalaking istatwa sa Luneta.
Si Rizal, ang pangalang ibinigay sa iilang lugar, kalye, at pati na rin sa mga punerarya.
Naaalala ko nung mga unang linggo ng aming semestre, inatasan kami na kumuha ng mga panayam sa mga iba’t-ibang uri ng tao upang tanungin kung sino si Rizal para sa kanila. Ang iba’y nagsabi na siya ay bayani, at ang iba naman ay mas malala pa ang sagot sa aking nabanggit sa itaas.
Isang bayani.
Ano nga ba ang “bayani”? Dahil nga lang ba namatay si Rizal kaya siya tinawag na bayani? Kaya siya pinag-aaralan ngayon? E paano nga ba kung hindi namatay si Rizal? Siya pa kaya ang tinanghal na pambansang bayani? Sa pelikula, “nakapanayam” ng scripwriter si Paciano, at isa ito sa mga nagustuhan ko na pahayag niya: “Ang isang bansang nangangailangan ng bayani ay hindi kailangang pagbuwisan ng buhay.” Hindi dahil sa binaril siya kaya siya naging bayani. OO, hinanap nga ni Rizal ang kamatayan, pero hindi para maging isang bayani. Malinaw niya pang ipinagbilin na ayaw niya na magkaroon ng anibersaryo o kahit ano pang pag-gunita. Pero anong nangyari? Paumanhin, Ginoong Pepe, ngunit para sa akin, patay ka man o buhay, may anibersaryo o wala, ikaw pa rin ang pambansang bayani.
Kanya-kanyang Jose Rizal…
Ngayon, ibabahagi ko sa papel na ito kung sino si Rizal para sa akin. Kagaya ng aking nabanggit, si Rizal ang pambansang bayani. Nabuo ang sagot na ito sa dalawang paraan. Una, dahil ito nga ang nabuong pagkakakilala ko sa kanya dahil na rin sa mga sinabi ng aking mga guro at magulang noong elementarya at hayskul. At pangalawa, dahil sa malalim at masaya naming pagdidiskusyon sa asignaturang PI 100 – JR sa klase ni Sir Isko. Para sa akin, ang isang bayani ay siyang may tunay na pagmamahal sa bayan. Naniniwala akong sapat na ang pagmamahal na iyan para tawagin kang isang bayani, dahil ang pagmamahal na iyan ang magbibigay sa iyo ng lakas para lumaban kung naaapi, tumayo kung madapa man sa mga pagkakamali, gumabay sa iyo kung paano maipapakita sa iba lalo na sa mga dayuhan ang pagmamahal na iyan, at magtutulak sa iyo na lalong pag-ingatan at mapanatili ang kabutihan at pagmamahal na mayroon ka sa susunod na henerasyon. Ngunit, ang pagiging bayani ay hindi katumbas ng pagiging isang diyos. Si Pepe ay tao. Hindi perpekto at walang mahika. Nagkakamali at may damdamin. Ang isang salitang binitawan, kapag inalis mo sa konteksto, ay magkakaroon ng ibang kahulugan. Kung kaya’t ang mga salitang binitawan ni Rizal, kabilang na ang mga nobela at iba pang mga akda niya, ay magkakaroon ng iba’t ibang mga kahulugan base sa mga interpretasyon ng mga taong bumabasa sa kanya, lalo na kung hindi mo pag-aaralan o babalikan ang konteksto na pinanggalingan ni Rizal. At ang mga interpretasyon na ito ay maaring tanggapin at paniwalaan ng publiko, ng mga mambabasa, ng mga makakarinig, ng bawat Pilipino, lalo na kung mahusay at kilalang tao ang magbibigay ng interpretasyon na ito. Bakit? Dahil wala na naman si Rizal para bigyang linaw at paliwanag ang kanyang sarili. Mas malala pa nito, si Rizal ay patay na at nangangahulugan lamang na wala ng pag-asa na maipaglaban pa ang sarili sa mga tumutuligsa at mga naninira sa kanya; mga taong inilalagay si Rizal sa maling konteksto.
Ang depinisyon ko ng bayani ang siya na ring susuporta sa aking paniniwala na ang mga bayani ay hindi lamang sila na ating nakikita sa mga libro ng kasaysayan o iyong mga larawan na nakikita natin na nakasabit sa munisipyo o sa pera. Siya na may pagmamahal sa bayan ay isang bayani, at mas lalong hindi mo kailangang mamatay para tanghaling bayani. Mag-aaral ka man o propesyunal, may trabaho o wala, kung ikaw sa sarili mo ay alam mong kaya mong ipaglaban ang sarili mong bansa at naglalayon kang maging ehemplo sa kapwa mo Pilipino, saludo ako sa iyo, bayani! At salamat kay Rizal, na siyang naging pangunahing ehemplo sa atin. Tama nga ang sinabi nila… Talagang mag-iiba ang pagkakakilala mo kay Jose Rizal kapag napag-aralan mo ang buhay niya sa asignaturang PI 100. Mas nabigyang linaw sa akin ang kahulugan ng salitang “bayani”, naturuan ako na magmahal sa bayan kahit sa mga simpleng pamamaraan, nakilala ko si Jose Rizal sa ibang perspektibo at angulo, at napagtanto ko na siya
ay tao… nangarap, nagtagumpay, naghirap, at malamang ay may mga pagkakamali. Ito ay aking opinyon lamang. Sa huli ay kanya-kanya pa rin naman tayong Jose Rizal.
(REFLECTION PAPER KO SA PI 100.. HEHE THANKS SIR ISKO!)
Subscribe to:
Posts (Atom)
